Concerto da Orquestra Sinfónica de Galicia no Círculo das Artes de Lugo

Os concertos para piano de Frédéric Chopin

Chopin escribiu os seus dous únicos concertos para piano case ao mesmo tempo, en 1829 e 1830, cando apenas tiña 20 anos. 

O concerto en fa menor leva o número dous pero foi o primeiro que compuxo, no inverno de 1829 e poucos meses despois verá a luz o segundo, en mi menor, e que leva o número 1 ao ser editado en primeiro lugar.

Compostos pouco antes de abandonar Varsovia camiño a Viena por segunda vez, se cadra respondan á necesidade do xa afamado pianista de dispor de obras propias para os seus concertos con orquestra nas que poida lucir o seu virtuosismo e a súa capacidade improvisadora.

De estrutura clásica en tres movementos, a estrea do nº 2 tivo lugar o 17 de marzo de 1830. Chopin alugou para iso o Teatro Nacional de Varsovia e tres días antes da estrea inundouno a alegría cando se decatou de que todas as localidades estaban vendidas.

A acollida foi calorosa, por parte do público e da crítica, a tal punto que cinco días máis tarde viuse obrigado a ofrecer un segundo concerto, coa sala abarrotada novamente. O segundo movemento, larghetto, escoitado por segunda vez, produciu un grande efecto.

Pero Chopin non colleu fumes. Escribe a un amigo: «En todas as partes me falan do adagio… aínda que non improvisei como desexaba… Pídenme que faga gravar o meu retrato e o difunda entre o público. Opóñome, porque sería demasiado…” Tras este concerto Chopin xa foi aclamado como un heroe nacional.

O número 1 foi estreado o 11 de outubro de 1830, tamén no Teatro Nacional de Varsovia, co compositor como solista durante un dos concertos de «despedida», antes de que Chopin abandonase Polonia.

Poucos compositores alcanzaron a fama tan cedo. 

Chopin xa era unha celebridade cando se mudou a París á idade de vinte e un anos, deixando atrás a súa Polonia natal. Tres meses despois da chegada de Chopin, Robert Schumann escribiu unha recensión das variacións recentemente publicadas por Chopin sobre Là ci darem la mano de Mozart que incluía a frase agora famosa, «Quito o sombreiro, cabaleiros, un xenio!» e Chopin aínda non tocara unha soa nota para o público parisiense.

Utilizou, outra vez, o seu Concerto nº 2 no seu primeiro concerto en París, o 26 de febreiro de 1832, atraendo ao mesmo ao máis selecto da escena musical. Tanto Liszt como Mendelssohn achábanse entre o público e non escatimaron os seus eloxios.

A reputación de Chopin como pianista baseouse en só trinta ou corenta concertos. 

Hoxe sería considerado un desastre en mercadotecnia: desdeñou todas as formalidades do mundo do concerto; non viu a necesidade de carteis ou programas de man, e non lle gustaba tocar para grandes multitudes e en grandes salas de concertos. 

Unha vez que se estableceu en París, Chopin rara vez se presentou en público máis de dúas veces ao ano; a pesar de, ou se cadra por iso, a súa fama só parecía crecer. 

É difícil imaxinar o impacto do pianismo de Chopin dende os comentarios que se escribiron nese momento, pero está claro que a súa forma de tocar, coa súa extraordinaria sensibilidade ao tacto e ao color, a dinámica delicadamente sombreada e as flutuacións de tempo inimitables foron únicas.