Semana extraordinaria de estreas en Codex Cinema. Chegan dous dos filmes máis agardados do ano, que máis deron que falar entre a cinefilia mundial. Por un lado, a estrea limitada de Mank de David Fincher, o director de Seven, Zodiac ou A rede social, que regresa cun traballo que xa antes da súa estrea está en todas as apostas para arrasar na próxima edición dos premios Oscar da Academia de Hollywood. E por outro lado Ondina, o filme do alemán Christian Petzold que se presentou na última edición da Berlinale, onde gañou o premio á mellor actriz e tamén o recoñecemento á mellor película segundo a crítica internacional. Este filme vén de ser noticia esta fin de semana xa que recibiu varios nomeamentos para os premios EFA da academia do cinema europeo (entre eles o de mellor película) e tamén gañou o premio a mellor dirección no Festival de Cinema de Sevilla, o máis importante do mundo dedicado ao cinema europeo.
Mank é un proxecto longamente ansiado por Fincher, que xa quería rodar ao final dos anos 90. Baseado nun argumento do seu propio pai, o seu proxenitor non puido ver en vida como o seu fillo dirixía o seu guión, así que o filme queda como unha homenaxe dun fillo ao seu pai. A historia nos sitúa a finais dos anos 30, en Los Ángeles, onde o escritor Herman J. Mankiewicz sobrevive na difícil industria de Hollywood, con todos os intereses políticos e económicos que a moven, mentres escribe o guión da película máis importante de todos os tempos, Cidadán Kane, de Orson Welles.
Este mítico filme xerou infinidade de comentarios e polémicas no último medio século, desde a súa estrea en 1941. A aura mitolóxica que rodea o filme fixo que xurdiran moitas interpretacións, tanto polo seu labiríntico argumento (unha reflexión sobre o poder que se inspiraba nas vidas dos magnates William Randolph Hearst e Howard Hughes) como pola autoría do guión, que algúns fan máis responsable a Welles e outros a Mankiewicz. O filme de Fincher fuxe da nostalxia para ofrecer os puntos escuros dunha industria descontrolada, ademais de ser un retrato de dous homes, Mankiewicz e Welles, tan xeniais como excesivos.
De mitoloxías trata tamén Ondina. A figura das ninfas acuáticas da mitoloxía grega serviu de base a moitos escritores e pensadores, por exemplo para que Hans-Christian Andersen crease a serea que logo explotaría Walt Disney nun filme infantil de grande éxito ou tamén Ingeborg Bachmann.
Precisamente a obra da poeta austríaca foi a inspiración principal de Christian Petzold para levar o mito de Ondina ao Berlín actual, na figura dunha muller que traballa como guía turística na capital alemá mentres trata de sobrepoñerse a unha dolorosa e inesperada ruptura amorosa. Petzold mostra as terribles consecuencias do desamor, da dificultade para superar os recordos dunha relación pasada e a pegada que deixan nos seguintes amores. Estamos ante unha película fermosa e delicada, íntima e política, que ademais de ser unha grAn historia de amor é unha reflexión sobre a Europa dos nosos tempos. Petzold é un dos cineastas europeos máis importantes das últimas dúas décadas e nos seus filmes sempre rastrexa a influencia na actualidade dos grandes retos do pasado, establecendo unha sólida filmografía con títulos como Bárbara, Phoenix ou En tránsito, que tratan, respectivamente, sobre a división de Alemaña pola guerra fría, a herdanza social e cultural do nazismo e a crise dos refuxiados.
