XAN 2018 A Deputada de Cultura, Pilar García Porto, inaugurou este xoves nun Refectorio do Museo Provincial da Deputación de Lugo cheo de xente e medios, a exposición “A pintura mural de Santa Eulalia de Bóveda”, que se pode ver no ata o 15 de abril e pon en valor o santuario de Santa Eulalia de Bóveda de Mera, a través do Museo, coa colaboración do Museo Arqueolóxico Nacional, e outras importantes institucións como a RAG, Museo del Prado, Biblioteca Navarro Tomas e o CSIC.
Tanta expectación débese á excepcionalidade de tal expo: por primeira vez en máis de 90 anos se expoñen as reproducións dos murais de Santa Eulalia de Bóveda:
A exposición conta con debuxos e acuarelas da decoración pictórica tomadas do natural, in situ, que constitúen unha excepcional documentación gráfica do momento do seus achádegos. Este descubrimento foi presentado no V Congreso Internacional de Historia de la Arqueología (2017) por Jorge Montenegro Rúa. Nesta ponencia explicase que Elías de Segura permaneceu un mes en Lugo copiando as pinturas murais por encargo de Manuel Gómez-Moreno, quen dirixía os traballos arqueolóxicos nese momento, polo que se trata dun testemuño directo e orixinal do estado de conservación das pinturas no momento do seu descubrimento.
Na inauguración participaron ademais os Comisarios da mostra, a Directora do Museo Provincial, Aurelia Balseiro e o investigador Enrique Montenegro e nas vindeiras semanas o Museo acollerá una xornada sobre as pinturas murais deste Santuario que contará con especialistas e estudosos na materia.
Sobre Elías de Segura
O pintor de Elías de Segura y Zabarte comezou o seus traballos como profesor de debuxo no Colexio dos Padres Jesuitas de Chamartin da Rosa (Madrid), e no ano 1918 patentou un inxenioso invento co nome de “calco natural”, que facilitaba transferir a papel de debuxo unha imaxe observada a simple vista, con certa proporción e xusteza, sobre un cristal transparente. Tras este novidoso invento foi nomeado Restaurador-Conservador do Ministerio no 1920. Ademais de reproducir os murais de Bóveda, traballou nas pinturas románicas do Panteón dos Reis de San Isidoro de León, as de San Baudelio de Berlanga, as de Sigena en Huesca e as prerrománicas de San Miguel de Lillo en Oviedo, ademais de colaborar no Museo del Prado con outros traballos ao longo da súa traxectoria.
Sobre Santa Eulalia de Bóveda
O santuario de Santa Eulalia de Bóveda foi descuberto no 1914 polo párroco José María Penado, e dado a coñecer no 1926, foi declarado Monumento Nacional en 1931 e Ben de Interese Cultural en 1996. Desde o seu descubrimento foi obxecto de múltiples actuacións e estudos. Tras permanecer varios meses pechado, esta mesma semana abriu novamente as súas portas.
Santa Eulalia de Bóveda é un santuario tardo-romano do século III construído a 14 quilómetros da Antiga Lucus Augusti. Estaba dedicado á deusa Cibeles e reconvertido ao culto de Santa Eulalia. Componse dunha sala de planta rectangular, cunha pequena piscina no centro e cuberta por unha bóveda de canón. No seu exterior, un pequeno atrio con dúas columnas «in antis» precede á fachada, na que se abre unha porta con arco de ferradura, tipoloxía que posteriormente adoptarían os visigodos. É o arco de ferradura máis antigo existente na arquitectura española como elemento estrutural, xa que anteriormente só aparecera na decoración dalgúns ronseis romanos.
