Depende do momento, pero case sempre traballo con música, si, e non sempre con música clásica. Neses trazos ás veces hai una violencia contida na que subxace uhna música menos serena.
A gran maioría das miñas obras son de execución espontánea e azarosa. Pero detrás dese azar hai moitas experiencias puxando por saír, estados de ánimo, xestualidades coa súa motivación aparentemente inconsciente.
Imaxino que esa espontaneidade tamén se traballa, pero non dun xeito consciente e convencional, premeditando a obra, senón dunha maneira sutil e tácita, tensando as nosas vivencias no papel.
Non sempre pinto nesas cores, aínda que o negro e o vermello resúltanme tintas moi poderosas que lle acaen ben á miña vontade por simplificar a execución das obras. Dicir o máximo co mínimo, evitando a distracción do que observa.
Imaxino que algunha razón similar a esta haberá no feito de que os calígrafos orientais tamén empreguen sempre estas dúas cores nos seus traballos.
A súa plasticidade. Eu facía os meus propios libros, en formatos pequenos, alá polos anos 90, e nun momento determinado comprendín que eses libros non só tiñan interese para ser lidos, senón tamén para ser vistos. De tal maneira que decidín penduralos como se foran obras plásticas. A literatura levada as paredes tamén pode funcionar visualmente. Isto xa o sabían os clásicos: ut pictura poesis.
Ese é un dos atractivos deste xogo que para min é a creación poética. Como ti dis, cada un deses exemplares únicos pérdoos de vista para que pasen a ser só libros de quen os ten. Sería imposible lembrar o que contén cada un. E moitas veces nin gardo rexistro fotográfico deles. É un xeito de entender a relación entre creador e receptor. Un símbolo dese “darse” do que tanto se fala cando se comparte o traballo creativo. E un xeito de personalizar cada libro, de facer que cada libro teña o seu propio destinatario.
O libro único e artesán fronte ao libro multiplataforma e dixital desta era das tecnoloxías e internet. ¿Como vives esta revolución no eido do consumo cultural?
Con naturalidade. Eu penso que o libro en papel sempre vai existir, pero seguramente como libro máis artesanal, en edicións coidadas, para lectores que entenden a lectura como una experiencia que vai máis alá da simple comprensión dun texto.
Os que traballamos o libro de artista cada vez estaremos máis lonxe dos formatos dixitais, e eu aínda estarei máis convencido de que non foi mala idea pendurar por primeira vez, alá polo ano 1997, os meus libros na desaparecida librería María Balteira de Santiago de Compostela.
¿Que podemos atopar na expo de Iskoo? ¿Que mostras en Lugo?
A Isköo levo obras en papel que teñen en común a miña experimentación nos últimos tres anos no ámbito da caligrafía: libros de artista, cartas náuticas intervidas con tinta e arame e collages creados con documentos do século XVII. Poesía para ver. Pintura para ler.
Comparte comparte comparte … move a cultura
